Bennie trad in 1993 toe tot het bestuur van onze schuttersvereniging. Liefst 28 jaar zou hij deze taak vervullen. In 2018 werd hij onderscheiden met de Eremedaille van de Gelderse Federatie St. Hubertus voor zijn tomeloze inzet en 25-jarig jubileum als bestuurder. Nadat hij eind 2021 bekend had gemaakt te zullen stoppen, werd hij in 2022 bij zijn officiële afscheid benoemd tot Lid van verdienste van Willem Tell.
Wat heeft hij níet gedaan in zijn actieve tijd als vrijwilliger? Werkelijk niets was hem te veel gevraagd. In zijn vertrouwde overall reeg hij de uren aaneen. Bijvoorbeeld voor allerhande klussen in en rond het schuttersgebouw, de verbouwing van ’t Kroegje in 2017 en tijdens de vaste opruim- en schoonmaakmoment na afloop van festiviteiten. ’s Avonds een man, de volgende ochtend nog meer. Moesten daarbij zware materialen vervoerd worden, dan kon je zonder meer op Bennie en zijn tractor rekenen.
Hij was ook in het bezit van een Koninklijke onderscheiding. Die kreeg hij mede voor zijn jarenlange diensten als lid van de vrijwillige brandweer van de gemeente Duiven. Dat hij raad wist met vuur, heeft Willem Tell al die jaren geweten. Ruimden vrijwilligers in het schuttersgebouw de stellingen en voorraadkasten op, dan gooide Bennie het afval niet zelden rechtstreeks op de brandstapel in plaats van in de containers. De vlammende, rokende afvalbult hield hij keurig in bedwang.
Bennie, een nuchtere (hobby)boer, lepelde oude wijsheden en anekdotes met speels gemak op. De ‘goeie ouwe tijd’ was hem dierbaar. En toch was hij tegelijkertijd op zijn manier modern. Het duurde weliswaar een tijdje voordat Bennie over een smartphone beschikte, maar toen het zover was, kwamen er vanaf zijn telefoon binnen de kortste keren berichten in de WhatsApp-groep van Willem Tell. Dat zijn vrouw Rita uit naam van Bennie op vragen reageerde, hoorde het bestuur pas later. Het video-vergaderen in coronatijd bleek echter net een brug te ver.
Als bestuurder had Bennie hoe dan ook het vizier op de toekomst gericht. Hij zette zich met zijn maatje Ronald in voor het damesschieten en drong meer dan eens aan op de komst van meer jongeren binnen de vereniging. Om de jongste generaties te betrekken, nam hij zijn kleinkinderen mee naar het schuttersgebouw en zette hij zich in aanloop naar de Loose kermis in voor jeugdactiviteiten. Samen met de allerkleinsten uit het dorp beschilderde hij de door hem gemaakte vogels waarop tijdens het prijs- en koning(inne)schieten werd geschoten. Als baancommandant gaf hem dat extra voldoening.
Bennie was werkelijk onmisbaar binnen de vereniging, op drie kwartier in het jaar na. Tijdens de marswedstrijd van het jaarlijkse schuttersconcours ontpopte hij zich tot kampioen-uit-de-maat-lopen. En als bekend gezicht in de regio kende hij zowat in ieder dorp de helft van de inwoners. Hij groette er onderweg lustig op los, wat niet onopgemerkt bleef bij juryleden en dus puntenaftrek betekende. Na afloop was hij zich van geen kwaad bewust. “’t Het allemaol mooi gelopen!” Met zijn grenzeloze humor en ad rem opmerkingen bleef de stemming uiteraard opperbest, zeker als er een drankje en ‘bölleke worst’ op tafel kwamen.
Willem Tell is diepbedroefd sinds het overlijden van Bennie Kampschreur en wenst iedereen, en in het bijzonder zijn vrouw Rita, Bart, Marlies, Karin, Rick en de kleinkinderen, heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.